Opuszczone ziemie

Oprócz kruków oraz powiewu wiatru nie było tutaj niczego. Odziany w czarną zbroję rycerz wszedł do gospody, po okolicy rozniósł się zgrzyt zardzewiałych drzwi.
Jego oczom ukazał się obraz, którego miał nadzieję nigdy nie ujrzeć na własne oczy. Wnętrze budowli było zaniedbane, zakurzone, a co najgorsze - opuszczone, może jedynie duchy przebywały w tej okolicy, bo widać było, że nawet szczury i inne robactwo dawno się wyniosło...

Postać zasiadła na miejscu, w którym to zwykle przesiadywała, popijając różnych trunków i śmiejąc się wraz z przyjaciółmi. Brak już pięknych dziewek, obskurnego, lecz na swój sposób przyjaznego karczmarza, znikł zapach gulaszu mięsnego, który to był specjalnością tutejszej gospodyni. Nieznajomy wyciągnął z za pasa małą butelkę, wyjoł korek zębami, po czym wziął głęboki łyk. Przed jego oczyma stanęła piękna dziewka pytająca czy dolać piwa do kufla, lub też dotrzymać towarzystwa. Przy stole siedzieli kompani grający w kości klnąc na siebie niemiłosiernie, śmiejąc się przy tym jak dzieci. Gdy zamknął oczy na jego twarzy zawidniał smutek, wyglądało na to jak gdyby Niechciał ich otworzyć. Wstał z ledwo trzymającego się, dawnymi czasy solidnego krzesła, wyciągnął zwój oraz sztylet, rozwinął owy pergamin i przykuł go wbijając sztylet w stół. Na papirusie widniało:

Jam Ardhaf "Błędny Rycerz" dawnego Świtu
Witam i pozdrawiam brata/siostrę mego/moją
Który/która wrócił/wróciła do miejsca
W którym spędziliśmy wiele radosnych chwil
Przelaliśmy tyle krasnoludzkiej gorzałki, wina i piwa
I tego, o czym lepiej zapomnieć
Pragnę oznajmić, że to, co kiedyś się rozpadło
Znowu istnieje...

Udaj się do starego zamczyska, pytaj w miastach
Ludzie powiedzą.
Jedyna wskazówka to droga do Elijum!"

Błędny Rycerz odszedł w kierunku północnym do swych braci, tam gdzie teraz jest jego dom...